Ρευματικές παθήσεις, λοιπόν, είναι οι μη τραυματικές και μη χειρουργικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος και οι παθήσεις του συνδετικού ιστού. Είναι δηλ. οι παθήσεις των αρθρώσεων των τενόντων, των συνδέσμων, των ορογόνων θυλάκων, των μυών, των οστών και της σπονδυλικής στήλης. Ορισμένες, όμως, ρευματικές παθήσεις, όπως π.χ. οι λεγόμενες αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις, δεν περιορίζονται μόνο στο μυοσκελετικό σύστημα, αλλά προσβάλλουν και διάφορα άλλα όργανα ή συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, όπως π.χ. τους νεφρούς, το δέρμα, τα μάτια, τους πνεύμονες, την καρδιά, τις αρτηρίες, τις φλέβες, το ήπαρ, τον εγκέφαλο κ.λπ.

Το μυοσκελετικό σύστημα περικλείει, στηρίζει και προστατεύει τα ζωτικά όργανα και συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού (π.χ. εγκέφαλος, καρδιά, πνεύμονες, νεφροί, ήπαρ κ.λπ.), εξασφαλίζοντάς του ταυτόχρονα και ένα από τα σημαντικότερα αγαθά της ζωής: την κίνηση.

Το μυοσκελετικό σύστημα αποτελείται από 206 οστά, που συνδέονται μεταξύ τους με τις αρθρώσεις και με περισσότερους από 600 μυς, σχηματίζοντας τον αξονικό σκελετό ή σκελετό του κορμού και τον περιφερικό σκελετό ή σκελετό των άνω και κάτω άκρων. Ο αξονικός σκελετός αποτελείται από 80 οστά και περιλαμβάνει το οστά του κρανίου, του προσώπου, της σπονδυλικής στήλης, του στέρνου και των πλευρών. Ο περιφερικός σκελετός αποτελείται από 126 οστά και περιλαμβάνει τα οστά της ωμικής ζώνης, της πυέλου και τα οστά των άνω και κάτω άκρων. Οι μύες διατάσσονται σε στρώματα και καταλήγουν στους τένοντες με τους οποίους προσφύονται, δηλ. προσκολλώνται πάνω στα οστά. Με τη σύσπαση και τη χαλάρωση των μυών εκτελούνται μέσω των αρθρώσεων οι κινήσεις του μυοσκελετικού συστήματος.

Οι αρθρώσεις αποτελούν τις λειτουργικές μονάδες του μυοσκελετικού συστήματος. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σχηματική παράσταση μιας άρθρωσης και των περιαρθρικών μορίων. Τα δύο οστά που φτιάχνουν την άρθρωση καλύπτονται στις άκρες τους από μια φλάντζα, δηλ. τον αρθρικό χόνδρο. Η φλάντζα αυτή συμβάλλει τόσο στην απορρόφηση των μηχανικών δυνάμεων π.χ. στις  φέρουσες το βάρος του σώματος αρθρώσεις όσο και στην προστασία των οστών από την τριβή και τη φθορά κατά τη διάρκεια της λειτουργίας των αρθρώσεων, δηλ. κατά τη διάρκεια των κινήσεων. Τα οστά συνδέονται μεταξύ τους με τον αρθρικό θύλακο και τους συνδέσμους και έτσι δημιουργείται η άρθρωση που περικλείει την αρθρική κοιλότητα. Ο αρθρικός θύλακος επαλείφεται στην εσωτερική του επιφάνεια από τον αρθρικό υμένα. (Στον αρθρικό υμένα λαμβάνουν χώρα οι παθογενετικοί μηχανισμοί και τα φλεγμονώδη φαινόμενα πολλών ρευματικών παθήσεων). Μέσα στην κοιλότητα αυτή υπάρχει μικρή ποσότητα αρθρικού υγρού που χρησιμεύει για τη λίπανση και την προστασία της άρθρωσης από την τριβή. Γύρω από την άρθρωση υπάρχουν διάφορα μαλακά μόρια με κύρια αποστολή την ενίσχυση της άρθρωσης και την εξασφάλιση της βασικής της λειτουργίας, που είναι η κίνηση. Τέτοια μόρια είναι:

• Οι μύες, που καταλήγουν στους τένοντες με τους οποίους προσφύονται, δηλ. προσκολλώνται, πάνω στα οστά σχηματίζοντας τις λεγόμενες ενθέσεις. Με τη σύσπαση και χαλάρωση των μυών γίνεται η κίνηση των αρθρώσεων.
• Τα τενόντια έλυτρα, που είναι σωληνωτές θήκες οι οποίες περιβάλλουν τους τένοντες.
• Οι ορογόνοι θύλακοι, δηλ. μικρές κύστες που περιέχουν ελάχιστη ποσότητα υγρού και έχουν ως κύρια αποστολή τη μείωση της μηχανικής τριβής κατά τη σύσπαση των μυών και την κίνηση των αρθρώσεων.
• Οι σύνδεσμοι, που στηρίζουν τις αρθρώσεις.

Η σπονδυλική στήλη αποτελείται από 24 σπονδύλους, το ιερό οστό και τον κόκκυγα και σχηματίζοντας τον κεντρικό άξονα του σκελετού διακρίνεται σε 4 μοίρες: την αυχενική, τη θωρακική, την οσφυϊκή και την ιερή. Κάθε σπόνδυλος αρθρώνεται με τον αμέσως ανώτερο και τον κατώτερό του μέσω των μεσοσπονδυλίων δίσκων και των αρθρώσεων μεταξύ ορισμένων αποφύσεων των σπονδύλων, ενώ ένα ισχυρό συγκρότημα συνδέσμων συγκρατεί τους σπονδύλους μεταξύ τους και συμβάλλει στη διατήρηση της σταθερότητας και της λειτουργικότητας της σπονδυλικής στήλης. Οι αρθρώσεις μεταξύ των σπονδύλων επιτρέπουν τις κινήσεις της σπονδυλικής στήλης προς τα εμπρός, προς τα πίσω και προς τα πλάγια, καθώς και τις στροφικές κινήσεις. Η σπονδυλική στήλη αρθρώνεται σε ενιαίο λειτουργικό σύνολο με την κεφαλή, τις πλευρές και τα λαγόνια οστά. Μεταξύ του ιερού οστού και των λαγόνιων οστών σχηματίζονται οι ιερολαγόνιες αρθρώσεις, που αποτελούν χαρακτηριστική εντόπιση των οροαρνητικών σπονδυλαρθριτίδων.

Οι ρευματικές παθήσεις διακρίνονται σε:

• Οξείες
• Υποτροπιάζουσες
• Χρόνιες

Οξείες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που υποχωρούν με την κατάλληλη θεραπεία μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Τέτοιες παθήσεις είναι για παράδειγμα ορισμένες παθήσεις εξωαρθρικού ρευματισμού, όπως οι τενοντοελυτρίτιδες, οι ενθεσοπάθειες, οι ορογονοθυλακίτιδες, το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα κ.λπ., η ουρική αρθρίτιδα, η ψευδοουρική αρθρίτιδα κ.ά.

Υποτροπιάζουσες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που διαρκούν ένα χρονικό διάστημα, το οποίο μπορεί να κυμαίνεται από ημέρες μέχρι εβδομάδες ή μήνες, και υποχωρούν για να επανεμφανιστούν μετά από εβδομάδες, μήνες ή ακόμη και χρόνια. Τέτοιες παθήσεις είναι για παράδειγμα οι κρυσταλλογενείς αρθρίτιδες, η νόσος Αδαμαντιάδη-Behcet κ.ά.

Χρόνιες ρευματικές παθήσεις είναι εκείνες που  διαρκούν χρόνια ή δια βίου. Οι περισσότερες ρευματικές παθήσεις είναι χρόνιες, όπως για παράδειγμα, η οστεοαρθρίτιδα, οι αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις, οι οροαρνητικές σπονδυλαρθρίτιδες, οστεοπόρωση κ.ά.

Μηχανισμός

Η αρθρίτιδα είναι μια αρρώστια που προσβάλλει σχεδόν όλους μας σε κάποιο βαθμό από τα 50 και πάνω. Οι γυναίκες προσβάλλονται πολύ περισσότερο από τους άνδρες.

Τα αρθριτικά είναι μια αρρώστια που εμφανίζεται κυρίως στις αρθρώσεις στο αρχικό στάδιο αλλά με τον καιρό μπορεί να προσβάλει και τα κύρια όργανα του σώματος.  Πολύ σωστά στην ελληνική ορολογία η λέξη αρθριτικά είναι στον πληθυντικό. Όπως λένε οι ειδικοί, υπάρχουν περισσότερες από 100 μορφές αρθριτικών. Οι κυριότερες, για τις οποίες θα μιλήσουμε, είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η οστεοαρθρίτιδα και η ουρική αρθρίτιδα. Η πρώτη μορφή παρουσιάζεται συνήθως από νεανική ηλικία, ενώ η δεύτερη ναι μεν παρουσιάζεται σε πιο προχωρημένη ηλικία, στην πραγματικότητα όμως, κατά τη γνώμη των ειδικών, και αυτή η μορφή αρχίζει πολύ νωρίτερα στη ζωή χωρίς να γίνει αντιληπτή. Η τρίτη μορφή είναι μια ειδική αρθρίτιδα, που είναι δυνατό να εμφανισθεί αναπάντεχα ως αποτέλεσμα ορισμένων ουσιών στη δίαιτα.

Εκείνο, που χαρακτηρίζει όλα τα αρθριτικά, είναι η φλεγμονή γύρω από το σημείο που ενώνονται τα κόκαλα, μικρά ή μεγάλα. Τί έχει συμβεί, ώστε να δημιουργηθεί η φλεγμονή;

Στο σημείο της ένωσης κάθε κόκαλο έχει ειδική προστασία από μια σκληρή, γλιστερή ουσία, που λέγεται χόνδρος. Για να γίνει η κίνηση ακόμα ευκολότερη, κάθε άρθρωση έχει μια μεμβράνη, η οποία διατηρεί ένα ειδικό υγρό, που λέγεται αρθρικό υγρό. Έτσι κάθε κίνηση γίνεται εύκολα, σχεδόν ασυναίσθητα, χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Στην περίπτωση της αρρώστιας το ειδικό υγρό λιγοστεύει, ώσπου να ξεραθεί η άρθρωση. Σαν αποτέλεσμα, ο χόνδρος επίσης χάνει την ελαστικότητά του. Τα κόκαλα στην ένωση (άρθρωση) γρήγορα τρίβονται το ένα ενάντια στο άλλο. Αυτή η αφύσικη τριβή δημιουργεί φλεγμονή (πρήξιμο), πόνο και ό,τι άλλο είναι γνωστό στους ανθρώπους που υποφέρουν από αρθριτικά.

Λύσεις

Πολλοί άνθρωποι επωφελούνται από τη χειρουργική επέμβαση, όπως συνθετικά γόνατα και άλλες κεντρικές αρθρώσεις. Η αρρώστια, όμως, παραμένει, ο πόνος συνεχίζεται και οι ασθενείς καταφεύγουν στα παυσίπονα. Εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν, με την υπόθεση ότι σε κάποιο βαθμό η οστεοαρθρίτιδα είναι αποτέλεσμα της καταστρεπτικής ικανότητας που έχουν τα free radicals (ανισόρροπα μόρια οξυγόνου) μέσα στο σώμα μας. Δύο βιταμίνες, που βοηθούν να προφυλαχθείτε από το πρόβλημα αυτό είναι η βιταμίνη C και η βιταμίνη Ε στην καθημερινή δίαιτα. Σε δόσεις 2.000-3.000 mg βιταμίνη C ημερησίως σε 4 υποδιαιρέσεις και 400-1200 I.V. η βιταμίνη Ε με το φαγητό σας σε δύο υποδιαιρέσεις. Η βιταμίνη Ε πρέπει να είναι φυσική και όχι συνθετική ή για να φέρει καλό αποτέλεσμα.  Άλλη πρόταση είναι οι δύο θρεπτικές ουσίες, η γλυκοζαμίνη και η χονδροϊτίνη, όταν παίρνονται και οι δύο μαζί, είναι σε θέση να επανορθώσουν τα φθαρμένα κόκαλα (χόνδρο) και να ελαττώσουν τον πόνο. Μεταβολικοί χημικοί είναι ακόμα πιο ενθουσιώδεις για τα φυσιολογικά παυσίπονα και ιδιαίτερα τον συνδυασμό θειικής γλυκοζαμίνης και θειικής χονδροϊτίνης, γιατί όχι μόνο είναι ανώτερες ως παυσίπονα από τα φάρμακα, αλλά περιέχουν τις βασικές ουσίες για να επιδιορθώσουν τις ελαττωματικές αρθρώσεις όπως γόνατα, αγκώνες κτλ. και να αντιστρέψουν τα αρθριτικά. Επίσης, ειδικές ασκήσεις μπορούν να εξαλείψουν τον πόνο, παράλληλα μειώνοντας το επιπλέον βάρος και βελτιώνοντας τη διατροφή, ώστε να μειωθούν οι τοξίνες στο σώμα.

Η λύση πάντα ζητά ριζικές αλλαγές, δηλαδή τις αιτίες που προκαλούν την αρρώστια και τα συμπτώματά της. Και όπως στην περίπτωση του καρκίνου ή των καρδιακών παθήσεων, στα οποία αναφερθήκαμε στο παρελθόν, τα κύρια αίτια της αρρώστιας είναι η λανθασμένη δίαιτα, το περιβάλλον (τροφή-νερό-αέρας) και γενικά ο τρόπος, με τον οποίο ο κάθε ένας σέβεται την υγεία του.

Η σημασία της τροφής στην πρόληψη και στην καταπολέμηση της αρθρίτιδας δεν είναι θέμα μικρής σημασίας ή ακόμα κάτι που μπορεί να παραβλεφθεί όπως συστήνει η επίσημη ιατρική και η μεγάλη οργάνωση Ίδρυμα Αρθρίτιδας. Τουναντίον. Όταν, μάλιστα, αδιάψευστες μαρτυρίες από τις βιολογικές κλινικές στη Γερμανία, Σουηδία και αλλού, οι οποίες χρησιμοποιούν ανάπαυση, καθαρό νερό, χυμούς από φρούτα και λαχανικά και ειδικές ασκήσεις ως τα μέσα για να θεραπεύσουν ανθρώπους, που έχουν απορριφθεί ως ανίατες από το κατεστημένο ιατροφαρμακευτικό σύστημα. Επιπλέον, διακεκριμένοι επιστήμονες λένε ότι η αρθρίτιδα και άλλες μεγάλες αρρώστιες είναι αποτέλεσμα της σύγχρονης δίαιτας της εποχής μας.

Ανακεφαλαιώνοντας, η αρθρίτιδα είναι μια από τις αρρώστιες που αποδεικνύει ότι το αμυντικό σύστημα του οργανισμού δεν λειτουργεί καλά. Τα αρθριτικά έρχονται σε πολλές και διάφορες μορφές, οι κυριότερες των οποίων είναι η οστεοαρθρίτιδα, ρευματοαρθρίτιδα και ουρική αρθρίτιδα. Η αιτία, όμως, είναι σχεδόν πάντα η ίδια, η προσπάθεια και εν μέρει η δυσαρέσκεια του οργανισμού, που προσπαθεί να ελευθερωθεί από τις τοξίνες (δηλητήρια), που έχουν συσσωρευτεί στο πέρασμα του χρόνου. Οι κύριες πηγές για τις τοξίνες είναι η δίαιτα, το περιβάλλον και η έλλειψη ενδιαφέροντος για το μεγαλύτερο δώρο της φύσης, που λέγεται υγεία.

Το κατεστημένο ιατροφαρμακευτικό σύστημα έχει δυνατά φάρμακα, που είναι σε θέση να σταματήσουν τον πόνο και να φέρουν γρήγορη ανακούφιση. Η διάρκεια, όμως, είναι μικρή και η πιθανή βλάβη στον οργανισμό συμβαίνει συχνά, ιδιαίτερα με μακροχρόνια χρήση. Τα φυσιολογικά μέσα, όπως νηστεία, βότανα, ορισμένες βιταμίνες και άλλες φυσικές ουσίες ενεργούν με αργό ρυθμό και χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να σταματήσουν τον πόνο, είναι όμως ασφαλείς και λειτουργούν σε συνεργασία με τον φυσικό ρυθμό του οργανισμού.

Με βάση αυτό και την κορυφαία τεχνογνωσία της η Holism προτείνει Cofactor, Joint 2/3, Bioskin & Joint και φυσικά Hyaluronic Αcid και το νεο μας προϊόν Neos.

Μια κορυφαία πρόταση συνεργιών για αποτελεσματική αντιμετώπιση χωρίς παρενέργειες και πρόσκαιρες βελτιώσεις.

Οι άνδρες δεν παθαίνουν τόσο συχνά ουρολοίμωξη όσο οι γυναίκες. Αυτό οφείλεται κυρίως στο μεγάλο μήκος της ουρήθρας που τους προστατεύει από την είσοδο των μικροβίων στην ουροδόχο κύστη. Όταν όμως εμφανιστεί ουρολοίμωξη, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ψάξει κανείς την αιτία. Για τη διάγνωση της αιτιολογίας ρόλο θα παίξει το υπερηχογράφημα νεφρών και κύστης, καθώς πέτρες ή υπόλειμμα ούρων, λόγω π.χ. υπερπλασίας του προστάτη, μπορεί να είναι η αιτία. Ακόμα, κάποια συγγενής ανωμαλία (ανωμαλία που υπάρχει από τη γέννηση) μπορεί να είναι η αιτία της ουρολοίμωξης. Για τη διερεύνηση της αιτιολογίας, το υπερηχογράφημα νεφρών κύστεως όπως και η ενδοφλέβια πυελογραφία μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες εξετάσεις.

Ειδικά

Υπολογίζεται ότι 40-50% των γυναικών και 12% των ανδρών θα εμφανίσουν ένα τουλάχιστον επεισόδιο ουρολοιμώξεως κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν υπάρχουν μικρόβια στο ουροποιητικό σύστημα, το οποίο περιλαμβάνει τα νεφρά, τους ουρητήρες, την ουροδόχο κύστη και την ουρήθρα.

Όταν όμως μικροοργανισμοί εισέρχονται και πολλαπλασιάζονται μέσα στο ουροποιητικό σύστημα, τότε προκαλείται ουρολοίμωξη. Ανάλογα με το τμήμα που προσβάλλεται, οι λοιμώξεις του ουροποιητικού διακρίνονται σε:

• Οξεία πυελονεφρίτιδα: Η λοίμωξη έχει προσβάλλει το νεφρό. Είναι η σοβαρότερη μορφή ουρολοίμωξης και αν αφεθεί χωρίς αντιμετώπιση μπορεί να είναι επικίνδυνη ακόμα και για τη ζωή του ασθενή.

• Κυστίτιδα: Η λοίμωξη περιορίζεται στην ουροδόχο κύστη. Είναι η συχνότερη μορφή ουρολοιμώξεως.

• Ουρηθρίτιδα: Η λοίμωξη περιορίζεται στην ουρήθρα.

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συνήθως δημιουργούνται από μικρόβια της εντερικής χλωρίδας, τα οποία εισέρχονται αρχικά στην ουρήθρα και από εκεί μπορεί να μετακινηθούν προς την ουροδόχο κύστη ή και το νεφρό. Στη μεγάλη πλειοψηφία των ουρολοιμώξεων ο υπεύθυνος μικροοργανισμός είναι το κολοβακτηρίδιο (E. coli).

Περί το 20% των υγιών γυναικών που νοσούν από ουρολοίμωξη θα εμφανίσουν μία ή περισσότερες υποτροπές (συνηθέστατα πρόκειται για κυστίτιδες). Οι υποτροπές οφείλονται κατά κανόνα σε νέα λοίμωξη και όχι σε ανεπαρκή θεραπεία προηγούμενης λοιμώξεως. Παράγοντες που ευνοούν τις υποτροπές είναι η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, η χρήση σπερματοκτόνων, καθώς και γενετικοί παράγοντες.

Παράγοντες κινδύνου

Υπάρχουν κάποιες ομάδες ασθενών στους οποίους οι ουρολοιμώξεις εμφανίζονται συχνότερα και θεραπεύονται δυσκολότερα. Παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο ουρολοιμώξεων είναι:

• Αποφρακτικές και ανατομικές παθήσεις του ουροποιητικού (υπερτροφία προστάτη, στενώματα ουρήθρας, κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση).

• Παθήσεις των νεφρών (νεφρολιθίαση, πολυκυστικοί νεφροί).

• Παθήσεις της ουροδόχου κύστης (εκκολπώματα, όγκοι).

• Η παρουσία ξένων σωμάτων (ουροκαθετήρας).

• Κάθε πρόσφατη επέμβαση στο ουροποιητικό σύστημα.

• Η νευρογενής (άτονη) κύστη που παρατηρείται σε ασθενείς με νευρολογικά προβλήματα (πολλαπλή σκλήρυνση, παραπληγία).

• Η κύηση.

• Ο σακχαρώδης διαβήτης.

• Η λήψη κορτιζόνης και φαρμάκων που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα.

• Ηλικία άνω των 65 ετών.

Συμπτώματα

Στην κυστίτιδα, το συχνότερο σύμπτωμα είναι τα λεγόμενα δυσουρικά ενοχλήματα. Ο ασθενής νιώθει την ανάγκη να ουρεί συχνά, ενώ συνήθως αποβάλλει κάθε φορά πολύ μικρή ποσότητα ούρων. Υπάρχει πόνος ή κάψιμο κατά τη διάρκεια της ούρησης. Τα ούρα είναι θολά, δύσοσμα και μπορεί να περιέχουν αίμα. Ο ασθενής πιθανόν να πονά χαμηλά στην κοιλιά (στην περιοχή της ουροδόχου κύστης). Συνήθως είναι απύρετος ή εμφανίζει δέκατα. Η διαφορική διάγνωση θα πρέπει να γίνει από τις λοιμώξεις του γεννητικού συστήματος, οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονται με παρόμοια συμπτώματα.

Στην οξεία πυελονεφρίτιδα υπάρχει υψηλός πυρετός που συχνά συνοδεύεται από ρίγος. Ο ασθενής μπορεί να έχει πόνο στην περιοχή του νεφρού (δεξιά ή αριστερά λίγο πάνω από τη μέση). Πολύ συχνά παρατηρούνται ναυτίες και εμετοί. Μερικοί ασθενείς (όχι όλοι) μπορεί να εμφανίζουν και δυσουρικά ενοχλήματα.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στα άτομα μεγάλης ηλικίας, όπου τα συμπτώματα είναι πολλές φορές άτυπα (υποθερμία, ανορεξία, λήθαργος, αλλαγή συμπεριφοράς).

Διάγνωση

Σε ασθενείς που εμφανίζουν ύποπτα συμπτώματα, η επιβεβαίωση της λοιμώξεως του ουροποιητικού συστήματος γίνεται με τη γενική εξέταση και την καλλιέργεια των ούρων. Τα ούρα συλλέγονται σε αποστειρωμένο δοχείο μετά από καλό πλύσιμο των έξω γεννητικών οργάνων με νερό και σαπούνι. Καλό είναι να εξετάζονται τα πρώτα πρωινά ούρα, τα οποία θα πρέπει να λαμβάνονται από το μέσο της ούρησης.

Τα ούρα θα πρέπει να αποστέλλονται στο μικροβιολογικό εργαστήριο το συντομότερο δυνατόν. Εναλλακτικά, μπορούν να διατηρηθούν για λίγες μόνο ώρες στο ψυγείο (συντήρηση). Το αποτέλεσμα της γενικής εξέτασης ούρων είναι διαθέσιμο σε λίγες ώρες, και από τα ευρήματα της εξέτασης πιθανολογείται η ύπαρξη λοίμωξης.

Η καλλιέργεια, που θα επιβεβαιώσει τη διάγνωση, χρειάζεται ένα έως δύο εικοσιτετράωρα για να ολοκληρωθεί και, εάν βρεθεί κάποιο μικρόβιο, ακολουθεί ο έλεγχος της ευαισθησίας στα διάφορα αντιβιοτικά.

Η θεραπεία της ουρολοίμωξης θα πρέπει να ξεκινάει αμέσως μετά τη συλλογή των ούρων, πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα της καλλιέργειας. Όταν τα τελευταία είναι διαθέσιμα, μπορεί να χρειαστεί αλλαγή του αντιβιοτικού, ανάλογα με την ευαισθησία του μικροβίου.

Καλό θα είναι επίσης γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, ιδιαίτερα αυτές που εμφανίζουν συχνές υποτροπές των ουρολοιμώξεων, να εξετάζονται και από το γυναικολόγο τους για αποκλεισμό γυναικολογικών προβλημάτων.

Οι άνδρες θα πρέπει, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο ουρολοίμωξης, να απευθύνονται στον ουρολόγο, κυρίως για τον αποκλεισμό της προστατίτιδας. Από τις παρακλινικές εξετάσεις βασική σημασία έχει το υπερηχογράφημα των νεφρών, της ουροδόχου κύστης και του προστάτη ή των έσω γεννητικών οργάνων στις γυναίκες.

Άλλες εξετάσεις που γίνονται σε ειδικές περιπτώσεις είναι η ενδοφλέβια πυελογραφία, η αξονική τομογραφία και η κυστεοσκόπηση.

Ουρολοιμώξεις στα παιδιά

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού στα παιδιά χρειάζονται προσοχή γιατί μπορεί να προκαλέσουν μόνιμες βλάβες στο ουροποιητικό τους σύστημα. Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει στα μικρά παιδιά, όπου η επικοινωνία είναι δύσκολη και οι ουρολοιμώξεις μπορεί να εκδηλώνονται και με άτυπα συμπτώματα (ανησυχία, κλάμα, ανορεξία, έμετοι, καθυστέρηση ανάπτυξης). Έτσι, η σωστή διάγνωση μπορεί να καθυστερήσει.

Παιδιά που εμφανίζουν υποτροπές θα πρέπει να ελέγχονται (με υπερήχους ή πυελογραφία) για ύπαρξη ανατομικών ανωμαλιών του ουροποιητικού συστήματος.

Πρόληψη

Μέτρα που μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο υποτροπής των ουρολοιμώξεων είναι:

• Επαρκής πρόσληψη υγρών, ιδιαίτερα το καλοκαίρι.

• Συχνή κένωση της ουροδόχου κύστης, ιδιαίτερα μετά από σεξουαλική επαφή.

• Ειδικά για τις γυναίκες συνιστώνται: αποφυγή αντισύλληψης με σπερματοκτόνα, ιδίως αν παράλληλα χρησιμοποιείται και διάφραγμα. Πλύσιμο και σκούπισμα των γεννητικών οργάνων από εμπρός προς τα πίσω. Τήρηση κανόνων υγιεινής κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής.

• Χρόνια λήψη αντιβίωσης: Σε ασθενείς με συχνές υποτροπές (πάνω από τρεις ανά έτος), μπορεί να χρειαστεί συνεχής λήψη κάποιου αντιβιοτικού σε μικρή δόση καθημερινά ή μέρα παρά μέρα για διάστημα που ποικίλλει από έξι μήνες μέχρι πολλά χρόνια. Στην περίπτωση που οι ουρολοιμώξεις εμφανίζονται μετά από σεξουαλική επαφή, πολλοί γιατροί συνιστούν τη λήψη κάποιας αντιβίωσης αμέσως μετά την επαφή.

Θεραπεία

Η απλή κυστίτιδα σε νέες υγιείς γυναίκες συνήθως αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση κατάλληλου αντιβιοτικού για 3-7 ημέρες. Η διάρκεια της θεραπείας και η επιλογή του φαρμάκου που θα χορηγηθεί γίνεται από το θεράποντα γιατρό, ο οποίος θα αποφασίσει με βάση το ιστορικό της ασθενούς, την τυχόν πρόσφατη λήψη αντιβίωσης για οποιοδήποτε λόγο, την ύπαρξη αλλεργίας κ.λ.π.

Τα αντιβιοτικά που συνήθως χρησιμοποιούνται είναι οι κινολόνες, οι κεφαλοσπορίνες και η κοτριμοξαζόλη. Τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν την πρώτη έως τρίτη ημέρα από την έναρξη της αντιβίωσης. Σε περίπτωση έντονου πόνου μπορεί να χορηγηθούν παυσίπονα, ενώ οι περισσότεροι συνιστούν άφθονη λήψη υγρών. Στους άντρες η θεραπεία της κυστίτιδας είναι 7-14 ημέρες.

Η οξεία πυελονεφρίτιδα είναι κατάσταση επικίνδυνη ακόμα και για τη ζωή του ασθενή, οπότε χρειάζεται άμεση ιατρική εξέταση και αντιμετώπιση. Εάν η θεραπεία καθυστερήσει υπάρχει επίσης κίνδυνος να δημιουργηθούν μόνιμες βλάβες στο ουροποιητικό σύστημα.

Η εισαγωγή στο νοσοκομείο επιβάλλεται όταν ο πυρετός είναι υψηλός και ο ασθενής επηρεασμένος, όταν υπάρχουν ναυτία και έμετοι (οπότε είναι αδύνατη η λήψη υγρών και φαρμάκων από το στόμα), όταν υπάρχει λίθος, μόνιμος ουροκαθετήρας ή απόφραξη σε κάποιο σημείο του ουροποιητικού και όταν ο ασθενής είναι ηλικιωμένος ή εμφανίζει και άλλα προβλήματα υγείας.

Ασθενείς που δεν βελτιώνονται μετά από δύο ημέρες εξωνοσοκομειακής αγωγής καθώς και οι έγκυες γυναίκες, πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται στο νοσοκομείο.

Η θεραπεία γίνεται αρχικά με ενδοφλέβια αντιβιοτικά, μέχρι να πέσει ο πυρετός και να είναι δυνατή η λήψη φαρμάκων από το στόμα, οπότε η αγωγή συνεχίζεται στο σπίτι. Η συνολική διάρκεια αντιβίωσης στην πυελονεφρίτιδα είναι 15-20 ημέρες.

Είναι απαραίτητο ο ασθενής να λάβει όλη τη θεραπεία που του έχει συστηθεί, ακόμα και αν τα συμπτώματα έχουν εξαφανιστεί. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος υποτροπής. Δύο εβδομάδες μετά το πέρας της αντιβίωσης, πολλοί συνιστούν επανάληψη της καλλιέργειας ούρων για να επιβεβαιωθεί η εκρίζωση του μικροβίου. Αυτό σήμερα δεν θεωρείται απαραίτητο, παρά μόνο σε ειδικές κατηγορίες ασθενών (π.χ. σε κατάσταση εγκυμοσύνης).

Αυτός είναι ο κλασικός τρόπος, ο οποίος εγκυμονεί κινδύνους μια και η εκ νέου νόσηση απαιτεί ισχυρότερη αντιβίωση, ανθεκτικότερα μικρόβια και εν τέλει αδυναμία της ολοκληρωτικής εξάλειψης της νόσου, με αποτέλεσμα την χρόνια πάθηση.

Η Holism έχει την λύση με την φόρμουλα Cranberry Plus βασισμένη στην ενδελεχή γνώση της φύσης και των δραστικών ουσιών της. Το Cranberry Complex είναι ένας μοναδικός συνδυασμός φυσικών αντιβιοτικών και αντιμυκητιακών παραγόντων που συμβάλλουν στην καλή υγεία του ουροποιητικού συστήματος, καθώς προστατεύει τον οργανισμό από μολύνσεις. Για την καλύτερη δράση των συστατικών του Cranberry Complex, συνίσταται η παράλληλη κατανάλωση πολλών υγρών.

Το Cranberry Complex χρησιμοποιείται για κυστίτιδες ή άλλες μολύνσεις του ουροποιητικού.

Η χοληστερίνη προκαλεί πρόβλημα, μόνο αν τα επίπεδά της στο αίμα είναι υπερβολικά υψηλά. Αυτό επειδή η λιποειδής αυτή ουσία μεταφέρεται με την κυκλοφορία του αίματος στο σώμα και επικάθεται στο εσωτερικό των αρτηριών μας, αυξάνοντας τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, όπως η καρδιόπαθεια και το έμφραγμα. Η εναπόθεση της χοληστερόλης στα τοιχώματα της αρτηρίας είναι γνωστή ως αθηρωμάτωση ή αρτηριοσκλήρυνση, ενώ όσο μεγαλύτερο είναι το επίπεδο της χοληστερόλης στο αίμα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αθηρωμάτωσης.

Επιπλέον, τα επίπεδα λιποπρωτεϊνών υψηλής και χαμηλής πυκνότητας (HDL και LDL) θα πρέπει να παρατηρούνται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, δηλαδή η HDL θα πρέπει να είναι πάντα υψηλή, ενώ η LDL θα πρέπει να είναι πάντα χαμηλή. Οι λιποπρωτεϊνες αυτές έχουν ρολό μεταφορέα των λιπών μέσα στον οργανισμό μας, άρα αποτελούν σαφή ένδειξη της πιθανότητας ανάπτυξης καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Καλή και κακή χοληστερίνη

Η καλή χοληστερίνη ή λιποπρωτεΐνη υψηλής πυκνότητας (HDL), απομακρύνει τη χοληστερίνη από τις αρτηρίες μας προς το ήπαρ, όπου απορρίπτεται. Έτσι ένα υψηλό επίπεδο καλής (HDL) χοληστερίνης κάνει καλό και στην καρδιά σας.

Η κακή χοληστερίνη ή λιποπρωτεΐνη χαμηλής πυκνότητας (LDL) απομακρύνει τη χοληστερίνη από το ήπαρ στους ιστούς του σώματος. Αν υπάρχουν υψηλά επίπεδα κακής (LDL) χοληστερίνης στο αίμα μας, μπορεί να συσσωρευτεί στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων, στενεύοντάς τα και αυξάνοντας τον κίνδυνο που διατρέχουμε να εκδηλώσουμε στεφανιαία νόσο.

Για μια γερή καρδιά, είναι σημαντικό η κακή (LDL) χοληστερίνη να παραμένει χαμηλή και η καλή (HDL) χοληστερίνη να παραμένει υψηλή.

Πώς μετριέται η χοληστερίνη;

Η χοληστερίνη μετριέται σε μονάδες που λέγονται milligrams ανά δεκατόλιτρο αίματος (mg/dl) ή σε millimoles ανά λίτρο αίματος, ή σε συντόμευση mmol/litre ή mmol/l.

Σε τι επίπεδα πρέπει να βρίσκεται η χοληστερίνη μας;

Σύμφωνα με τις νέες συστάσεις του Joint British Societies, ο στόχος σας είναι η ολική σας χοληστερίνη να είναι κάτω από 190 mg/dl και η κακή (LDL) χοληστερίνη κάτω από 130 mg/dl.

Τι προκαλεί τα υψηλά επίπεδα χοληστερίνης;

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση των επιπέδων της χοληστερίνης, ωστόσο η συνηθέστερη αιτία είναι η κατανάλωση πολλών λιπαρών και ιδιαίτερα κορεσμένων. Η υψηλή πρόσληψη κορεσμένων λιπαρών (βούτυρο, μπέικον), μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα κακής (LDL) χοληστερίνης.

Άλλοι παράγοντες, όπως η κληρονομικότητα, η ηλικία, η έλλειψη άσκησης, το υπερβολικό πάχος, ο υποδραστήριος θυρεοειδής αδένας, ο διαβήτης ή προβλήματα με τα νεφρά, μπορούν επίσης να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στα επίπεδα της χοληστερίνης σας.

Τι αλλαγές μπορείτε να κάνετε στον τρόπο ζωής σας για να μειώσετε τη χοληστερίνη σας;

Έρευνες δείχνουν ότι 80% του κινδύνου για εκδήλωση στεφανιαίας νόσου, μπορεί να μειωθεί με απλές αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως:

• Επιλογή υγιεινής και ισορροπημένης διατροφής
• Περισσότερη σωματική δραστηριότητα
• Διατήρηση φυσιολογικού βάρους
• Αποφυγή καπνίσματος
• Λιγότερο άγχος

Όσοι, λοιπόν, πάσχουν από υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα θα πρέπει να ελαττώσουν την κατανάλωση λίπους και ιδιαίτερα του κόκκινου κρέατος, των γαλακτοκομικών προϊόντων και των τηγανητών και κατεργασμένων τροφών. Βέβαια, ενώ κάποια λίπη αυξάνουν τα επίπεδα χοληστερόλης , άλλα λίπη φαίνεται να έχουν μια αρκετά ευεργετική δράση.

Και επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό χοληστερόλης που απαντάται στο σώμα μας δεν προέρχεται από την διατροφή αλλά παρασκευάζεται φυσιολογικά στο ήπαρ (συκώτι), πολλές φορές οι διατροφικές αλλαγές φαίνεται να έχουν μικρό αντίκτυπο στα αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης.

Ωστόσο, όσο περισσότερο προσέχουμε τη διατροφή μας, τόσο πιο υγιείς είμαστε και τόσο πιο ομαλά και φυσιολογικά λειτουργεί ο οργανισμός μας. Επίσης, από την πλευρά της φυσικής υγείας, έχει παρατηρηθεί ότι υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα παρατηρούνται σε άτομα που παρουσιάζουν συνήθεια «ρηχής» αναπνοής, γι’αυτό το λόγο, βεβαιωθείτε ότι αναπνέετε βαθιά και ότι βγάζετε όλη την ποσότητα του αέρα από τους πνεύμονες σας.

Η λύση της Holism

Το Anti-Cholesterol Complex είναι μία εξειδικευμένη σύνθεση με την μέγιστη δραστική δύναμη, που βοηθά να επανέλθουν σε φυσιολογικά επίπεδα η χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια. Η βασική αρχή λειτουργίας της συγκεκριμένης φόρμουλας είναι η οριακή συνέργεια σημαντικών δομικών στοιχείων τα οποία είναι σημαντικά στην μείωση της χοληστερίνης (χολίνη, ινοσιτόλη, κλπ.) με αποτέλεσμα την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού.

Το Anti-Cholesterol Complex συνίσταται για όσους έχουν ανεβασμένα επίπεδα της LDL χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων.